و گهگاهی دوخط شعری که گویای همه چیز است و خود ناچیز :
کسی آمد از سمت آگاهیم
و شورید بر حس خودخواهیم
و تنهاییم را به تاراج بُرد
کمربست عمری به همراهیم
و اینک من و سمت چشمان او
که تا بیکران میکند راهیَم
چه حسیست از با تو بودن مرا ؟!
تو دریا ، تو دریا و من ماهیم .
بیا متفاوت باشیم !
------------------------همنفس ...
« انسان آهسته آهسته عقبنشینی میکند .
هیچکس یکباره معتاد نمیشود .
یکباره سقوط نمیکند .
یکباره وا نمیرود .
یکباره خسته نمیشود ، رنگ عوض نمیکند ، تبدیل نمیشود ، از دست نمیرود .
زندگی بسیار آهسته از شکل میافتد و تکرار و خستگی ، بسیار موذیانه و پاورچین رخنه میکند .
باید بسیار هشیار باشیم و نخستین تلنگرها را ، به هنگام و حتی قبل از آنکه ضربه فرودآید ، احساس کنیم .
هرگز نباید آن روزی برسد که ما صبحی را با سلامی مُحبانه آغاز نکنیم .
ما باید تا آخرین روز زندگیمان تازه بمانیم .
به خدا قسم که این حق ماست . »
میتونی تصورکنی برای این ابرخاکستری ، بارون چقدر میتونه لذتبخش باشه ؟!! 
صبح طبقمعمولِ همیشه ساعت 7 ازخونه اومدم بیرون ، داشت بارون میومد ...
اونقدر هیجانزده شدم که پلهها رو دوتایکی پایین اومدم و تا سرکوچه دوییدم
... وقتی داشتم از رویه پلعابرپیاده معروف
رد میشدم ، همون که از رو اتوبان گذشته 
، بارون فوقالعاده شدید بود و چه کِیفی داشت بالای پل و دیدنه اون دور دورا وقتی که خیسه بارون بودم ... من عاشقه بارونم ، عاشقه این پُل
، این خیلی خندهداره ؟!!! 