شبهای دلتنگی ، شبهای بیرنگی !
-------------------------------------------این شبها ، عزیز ! این شبهای سختِ دلتنگی ! شبهای فاصله ، شبهای بیرنگی ! شبهایی که خالی میشویم از کار و تلاش و خستگی و کشمکشهای روزانهمان ، شبهایی که برای دقایقی اینهمه فاصله را فراموش میکنیم ! و تهی میشویم از روزمرگی بیهم بودنمان ! تهی ؟! گفتم تهی ؟!! نه ، نه ، تهی نه ! سبک میشویم از روزمزگی بیهم بودنمان اما تهی نه ، تا زمانی که یکی نشویم ، مثل آنکه خودت گفتهای « یکی شدنی جدا ناپذیر » تهی نخواهیم شد ...
آری ، این شبهای شور و اشتیاق و التهاب و اشک و لبخندهامان ... عجیب شبهاییست عزیز ، مثل یک شیرینی تلخ ! مثل یک تلخیه شیرین ! مثل باهم نبودن اما بودنمان !!
این پچپچهای شبانه را دوست دارم ، التیامه زخمهای روزانهمان است و دوای این دردمشترک فاصله ... بیا عزیزش بداریم ... عزیز ...
و گهگاهی دوخط شعری که گویای همه چیز است و خود ناچیز :
کسی آمد از سمت آگاهیم
و شورید بر حس خودخواهیم
و تنهاییم را به تاراج بُرد
کمربست عمری به همراهیم
و اینک من و سمت چشمان او
که تا بیکران میکند راهیَم
چه حسیست از با تو بودن مرا ؟!
تو دریا ، تو دریا و من ماهیم .